Ἰνδικό Παραμύθι

Κατέβηκε κάποιος γιά ψάρεψα  σ’ ἕνα ποταμάκι.Ἔρριξε τό ἀγκίστρι του. Καί νά σου ἕνα ψαράκι. Καθώς ἦταν ἕτοιμο νά ὁρμήσει πρός τό ἀγκίστρι, ἄκουσε ἕνα μεγάλο,γηραλέο ψάρι, νά τοῦ λέει:

–Ἔ! Μικρέ,τί πᾶς νά κάνεις;

-Βρῆκα νόστιμο φαϊ!

-Μήν εἶσαι κουτό ψαράκι μου! Ξέρεις τί θά πάθεις, ἅμα τό φᾶς;

-Πεινάω!Τί νά κάνω;

-Εἶσαι μικρό ψαράκι μου. Δέν ξέρεις ἄλλο ἀπό φαϊ.Πρόσεχε!Τό φαγάκι σου αὐτό θά γί­νει ὁ τάφος σου!

Τό ψαράκι «πονηρεύθηκε».Ὁ γέρος κάτι συμφέρον ἔχει πού ἐπιμένει.Καί τά νεανικά του μάτια  «κόλλησαν» στό ἀγκίστρι.

–Ψαράκι μου! Μήν εἶσαι ἐλαφρόμυαλο! Μήν περνᾶ ἀπό τό μυαλό σου, ὅτι θέλω νά φάω τό φαγάκι σου.Λές νά μήν μπορῶ; Σέ λυπᾶμαι! Δέν θέλω νά χαθεῖς! Ἄκουσε καί μένα. Γέρασα μέσα στά νερά. Εἶδαν τά μάτια μου πολλά. Κάτι ξέρω καί ‘γώ, τουλάχι­στο πιό πολλά ἀπό σένα τό  μικρό! Πίστεψέ με: «Καλύτερα νά ψοφήσεις ἀπό τήν πεῖνα, παρά νά  πλησιάσεις τό ἀγκίστρι».

Τά μάτια τοῦ μικροῦ δέν ξεκολλοῦσαν ἀπό τό ἀγκίστρι. Τό μυαλό του ὀνειρευόταν τό φαγάκι. Ἔτρεχαν τά σάλια του.

–Ἄχ ψαράκι μου! Μόλις ἀνοίξεις τό στο­ματάκι σου, θά δαγκώσεις τ’ἀγκίστρι, κι ὁ ψαρᾶς θά σέ τραβήξει ἀμέσως  πρός τά πάνω, ἐσύ θά κλωτσᾶς, γιά νά  τοῦ ξεφύγεις, ἀλλά δέν θά μπορέσεις.Θά πέσεις στά χεράκια του. Καί μετά;Θά σέ σφάξει, θά σέ γδάρει, θά σέ ξεκοιλιάσει,θά σέ ρίξει στό τηγάνι μέ καυτό λάδι, θά καίγεσαι, θά καίγεσαι, τόσο πολύ θά καίγεσαι, ὥστε θά «τσιτσιρίζεις».Κι’ὁ  ψαρᾶς θά εὐχαριστιέται!

–Παραμύθια! Παραμύθια λές παπποῦ! Δέν τά «χάφτω» ἐγώ αὐτά!

Καί χύμηξε στό ἀγκίστρι…!

από το βιβλίο «Μυαλό & Έρωτας»