Ομιλία π. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Πλατανόβρυση Αχαΐας

Τα Βάσανα (Πρόλογος)

Φίλε ἀναγνώστη

Ὁ ἱστορικός Ἡρόδοτος (5ος π. Χ. αἰώνας) ἀναφέρει πώς οἱ Τραυσεῖς ( Θρακική φυλή), ὅταν ἔφερναν παιδί στόν κόσμο, οἱ συγγενεῖς μαζεύονταν στό σπίτι τοῦ νεογέννητου, μοιρολογοῦσαν καί ἔλεγαν: «Τό καημένο τό παιδάκι! Τί τό περιμένει στόν κόσμο ποῦ γεννήθηκε! Τί στενοχώριες, τί ἄγχη, τί ἀρρώστιες, τί βάσανα! Καί μετά; Ὁ θάνατος! Τροφή γιά τά σκουλήκια!». Καί ὅταν πέθαινε κάποιος ἄνθρωπός τους, δοξολογοῦσαν τό Θεό τους, πού λύτρωσε τόν ἄνθρωπό τους ἀπ’ αὐτόν τόν παλιοκόσμο! (Περισσότερα: Ἰω. Χρυσοστόμου, ὁμιλία 21η,4 εἰς Πράξεις Ἀποστόλων).

Ἐν μέρει δέν εἶχαν ἄδικο! Πράγματι! Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη βάσανα. Τό βρέφος ἔρχεται στόν κόσμο, κλαίγοντας, σάν νά μαντεύει τί τό περιμένει. «Πειρατήριο» εἶναι ἡ ζωή (Ἰώβ 7,1).Τόπος πειρασμῶν, δοκιμασιῶν! «Τὰ πουλιὰ γεννιοῦνται γιὰ νὰ πετοῦν ψηλά, καὶ οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ βασανίζονται» (Ἰώβ 5,7).Κανένας δέν θέλει βάσανα στή ζωή του! Κανένας! Καί ὅμως πόσοι βασανίζονται! Πόσοι ἀρρωσταίνουν! Πόσοι πᾶνε καί νοσηλεύονται στά νοσοκομεῖα! Πλούσιοι, φτωχοί, ἄρχοντες, ἐργάτες. (Τά βάσανα δέν κάνουν ἐξαιρέσεις!). Ἄλλος ὑποφέρει φανερά, ἄλλος στὰ κρυφά. Ὁ καθένας ἔχει τό βάσανό του. Μία εἶναι ἡ χαρά, δέκα οἱ θλίψεις! Καί ἡ χαρά εἶναι στιγμιαία. Ἐνῶ ἡ θλίψη…!

Δέν γεννιέμαστε, ἀγαπητέ μου, γιά νά βασανισθοῦμε, ἀλλά γιά νά ἀγωνισθοῦμε (μέσα ἀπό τά βάσανά μας!) γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή! Μέ ἄλλα λόγια, γιά ὅποιον πιστεύει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τά βάσανα εἶναι σωτηρία! «Τιμωρούμεθα στὴν παροῦσα ζωή, γιὰ νὰ μὴν καταδικασθοῦμε στὴν ἄλλη τὴ ζωὴ μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς» μᾶς λέει ὁ Παῦλος! (1 Κορ.11:32 & 2 Κορ.4:17). Τά βάσανα συγχωροῦν ἁμαρτίες! Καί ἔτσι ἀνοίγουν διάπλατα τήν πόρτα τοῦ Παραδείσου! (Πράξ.14:22). Εἶναι τό «ἀσανσέρ», πού μᾶς ἀνεβάζει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Τί πιό πολύτιμο γιά ἕναν χριστιανό;

Γιά τό γιατρό τό πᾶν δέν εἶναι, νά κάνει μιά διάγνωση, ἀλλά τή σωστή διάγνωση! Καί στό βιβλίο μας αὐτό δέν προσπαθοῦμε νά δώσουμε μιά ἐξήγηση στά βάσανα, ἀλλά τή σωστή ἐξήγηση, (διάγνωση!), πού «ἐκπηγάζει» μέσα ἀπό τά λόγια τῆς Ἁγίας μας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων μας Πατέρων.

Καλή ἀνάγνωση!

 

Ομιλία π. Βασίλειου Μπακογιάννη για την Παραβολή του Άφρονα Πλουσίου

Ἰνδικό Παραμύθι

Κατέβηκε κάποιος γιά ψάρεψα  σ’ ἕνα ποταμάκι.Ἔρριξε τό ἀγκίστρι του. Καί νά σου ἕνα ψαράκι. Καθώς ἦταν ἕτοιμο νά ὁρμήσει πρός τό ἀγκίστρι, ἄκουσε ἕνα μεγάλο,γηραλέο ψάρι, νά τοῦ λέει:

–Ἔ! Μικρέ,τί πᾶς νά κάνεις;

-Βρῆκα νόστιμο φαϊ!

-Μήν εἶσαι κουτό ψαράκι μου! Ξέρεις τί θά πάθεις, ἅμα τό φᾶς;

-Πεινάω!Τί νά κάνω;

-Εἶσαι μικρό ψαράκι μου. Δέν ξέρεις ἄλλο ἀπό φαϊ.Πρόσεχε!Τό φαγάκι σου αὐτό θά γί­νει ὁ τάφος σου!

Τό ψαράκι «πονηρεύθηκε».Ὁ γέρος κάτι συμφέρον ἔχει πού ἐπιμένει.Καί τά νεανικά του μάτια  «κόλλησαν» στό ἀγκίστρι.

–Ψαράκι μου! Μήν εἶσαι ἐλαφρόμυαλο! Μήν περνᾶ ἀπό τό μυαλό σου, ὅτι θέλω νά φάω τό φαγάκι σου.Λές νά μήν μπορῶ; Σέ λυπᾶμαι! Δέν θέλω νά χαθεῖς! Ἄκουσε καί μένα. Γέρασα μέσα στά νερά. Εἶδαν τά μάτια μου πολλά. Κάτι ξέρω καί ‘γώ, τουλάχι­στο πιό πολλά ἀπό σένα τό  μικρό! Πίστεψέ με: «Καλύτερα νά ψοφήσεις ἀπό τήν πεῖνα, παρά νά  πλησιάσεις τό ἀγκίστρι».

Τά μάτια τοῦ μικροῦ δέν ξεκολλοῦσαν ἀπό τό ἀγκίστρι. Τό μυαλό του ὀνειρευόταν τό φαγάκι. Ἔτρεχαν τά σάλια του.

–Ἄχ ψαράκι μου! Μόλις ἀνοίξεις τό στο­ματάκι σου, θά δαγκώσεις τ’ἀγκίστρι, κι ὁ ψαρᾶς θά σέ τραβήξει ἀμέσως  πρός τά πάνω, ἐσύ θά κλωτσᾶς, γιά νά  τοῦ ξεφύγεις, ἀλλά δέν θά μπορέσεις.Θά πέσεις στά χεράκια του. Καί μετά;Θά σέ σφάξει, θά σέ γδάρει, θά σέ ξεκοιλιάσει,θά σέ ρίξει στό τηγάνι μέ καυτό λάδι, θά καίγεσαι, θά καίγεσαι, τόσο πολύ θά καίγεσαι, ὥστε θά «τσιτσιρίζεις».Κι’ὁ  ψαρᾶς θά εὐχαριστιέται!

–Παραμύθια! Παραμύθια λές παπποῦ! Δέν τά «χάφτω» ἐγώ αὐτά!

Καί χύμηξε στό ἀγκίστρι…!

από το βιβλίο «Μυαλό & Έρωτας»

Περί Προσευχής (Ἅγιου Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης)

Συμβαίνει μέ τήν ψυχή, ὅ,τι καί μέ τό δω­μάτιο τοῦ σπιτιοῦ. Ὅταν τό παράθυρο εἶναι κλειστό, δέν μπαίνει μέσα του  καθαρός ἀέρας, ὁπότε ὁ ἀέρας τοῦ δωματιοῦ μολύνεται, χά­νοντας τίς ζωτικές του ἰδιότητες.

 Τό ἴδιο γίνεται καί μέ τό «δωμάτιο», πού λέγεται ψυχή.Ὅταν δέν «ἀερίζεται» συχνά, ὅταν δέν ἐπικοινωνεῖ μέ τό Θεό, χάνει τήν κα­θαρότητά της, καί τή  ζωτικότητά της.

Πρέπει  ὁ χῶρος αὐτός νά ἀερίζεται συχνά, γιά νά «σκοτώνονται» τά νοητά μικρόβια, ξα­ναβρίσκοντας τήν εὐωδία του, πού τή χαλοῦν τά χνῶτα τοῦ κακοῦ»

(από το βιβλίο Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου,  σελ.197).

Το Άγχος του Θανάτου

To άγχος του θανάτου μαστίζει κυρίως τους ηλικιωμένους. Βλέπουν πια πως εξασθένησαν οι δυνάμεις τους, πέρασαν τα χρόνια τους και ζύγωσαν στον ανεπιθύμητο θάνατο. Το τέλος εγγύς! Θέλοντας και μη βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον εφιάλτη τους. «Γιατρέ βοήθησέ με τώρα που πεθαίνω», είπε ο παντοδύναμος Αρ. Ωνάσης, όταν έμπαινε για τελευταία φορά στο νοσοκομείο. Κι αυτόν τον επίγειο ‘Θεό», τον απασχολούσε, ο θάνατος.

Ο γνωστός ζωγράφος Δημ. Μυταράς και καθηγητής της σχολής Καλών Τεχνών δήλωσε σε συνέντευξή του: «Θα ήθελα να ήμουνα μια γιαγιά θρησκευόμενη που περιμένει να πάει στον παράδεισο ή όπου αλλού. Να μη φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι την ανυπαρξία, το κενό» (Καθημερινή 3.5.92). Και ασφαλώς ο ζωγράφος αυτός, δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ο θάνατος όλους τους απασχολεί! Αλλά δεν το εξωτερικεύουν όλοι! Φοβούνται! Πρόκειται για ένα ύπουλο και φθοροποιό άγχος που εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους και φθείρει τον οργανισμό.

Αλήθεια. Πώς θα καταπολεμηθεί αυτό το ύπουλο και φθοροποιό άγχος? Ποιό το φάρμακό του?

Ο γνωστός Πολωνός προπονητής Γιάτσεχ Γκμοχ δήλωσε σε συνέντευξή του: «Η πίστη, η θρησκεία σε βοηθάει να πεθάνεις με λιγότερο φόβο».

Να το αντιαγχωτικό φάρμακο: Η πίστη στο Χριστό! Και όσο πιο πολύ πιστεύεις, τόσο φυγαδεύεται το ύπουλο και φθοροποιό αυτό άγχος.

Πώς είναι δυνατόν να έχεις άγχος, όταν με το θάνατο πιστεύεις πως απλώς το σώμα σου θάβεται στη γη, η δε ψυχή σου πάει στον ουρανό? Όταν δεν σκέφτεσαι τη μαυρίλα του τάφου, αλλά τον φωτεινότατο παράδεισο? Όταν δεν σκέφτεσαι τον πικρότατο θάνατο αλλά τον Γλυκύτατο Ιησού?

Αλλ’ αυτά τα θαυμαστά είναι καρπός της πίστεως στο Χριστό.

από το βιβλίο «Πως να ζήσουμε ήρεμα και πολλά χρόνια»

Ομιλία π. Βασιλείου Μπακογιάννη στην εορτή του Αγίου Μίλου

Ομιλία π Βασ. Μπακογιάννη για Πλούσιο κ Φτωχό Λάζαρο.

Εισαγωγή από το Βιβλίο «Ιστορία Θρίλερ»

Εισαγωγή από το  Βιβλίο «Ιστορία Θρίλερ» Βίος Οσίου Συμέων του Ανυπόδητου 

Τό νά ἀνάψεις ἕναν προβολέα μέσα στό καταμεσήμερο, φυσικά καί δέν προσφέρεις κάτι. Ὅταν ὅμως τόν ἀνάψεις μέσα στά βαθιά μεσάνυκτα, αὐτό εἶναι προσφορά. Αὐτό (προβολέας στό σκοτάδι!) ἦταν ὁ ὅσιος Συμεών γιά τήν μαύρη ἐποχή πού ἔζησε. Θά τό δοῦμε.

29 Μαϊου 1453 μ.Χ. Ἡμέρα Τρίτη τῆς Πεντηκοστῆς·  ὥρα δύο καί μισή τό μεσημέρι. «Μαύρη» ἡμέρα καί ὥρα. Τέτοια ἡμέρα καί ὥρα ἡ περίφημη Κων/πολη,   πού ἐπί χίλια  (!) χρόνια δέσποζε στήν οἰκουμένη, (μοναδικό φαινόμενο στήν παγκόσμια ἱστορία), ἔπεσε στά χέρια τῶν ἀλλοθρήσκων καί ἀλλοφύλων Τούρκων.

Οἱ εἰσβολεῖς καί κατακτητές μπαίνοντας  στήν Πόλη, «ἅρπαζαν καί αἰχμαλώτιζαν ὅσους συναντοῦσαν μπροστά τους, ἐνῶὅσους ἀντιστέκονταν τούς ἔσφαζαν. Ἡ γῆ εἶχε  σκεπαστεῖἀπό πτώματα. Τό θέαμα ἦταν τρομερό! Ἄκουγες δυνατές κραυγές καί κλάματα, ἔβλεπες ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας νά αἰχμαλωτίζονται. Ἀρχόντισσες καί  νέες πού εἶχαν ἀφιερωθεῖ στό Θεό, σύρονταν ἔξω ἀπό τίς ἐκκλησιές, τίς τραβοῦσαν ἀπό τά μαλλιά τῆς κεφαλῆς τους, καί αὐτές ἔκλαιγαν καί ὀδύρονταν.

Στή μεγάλη ἐκκλησιά τῆς Ἁγίας Σοφίας εἶχαν ἐγλεισθεῖ χιλιάδες χριστιανοί, γιά νά σωθοῦν ἀπό  τό μαχαίρι τοῦ κατακτητή. Οἱ κατακτητές μέ τά τσεκούρια ἔσπασαν τίς μεγάλες καί βαριές  πόρτες της, μπῆκαν μέσα στήν στήν ἐκκλησιά καί τούς κατέσφαξαν! Ἡ  μεγάλη ἐκκλησιά πλημμύρισε ἀπό αἷμα καί ἀπό πτώματα! Ὁ Άμιράς Μουχαμέτης βούτηξε τήν παλάμη του  στό αἷμα, πάτησε πάνω σέ σωρούς ἀπό πτώματα, καί  σημάδεψε μέ τήν ματωμένη του παλάμη, ψηλά  μιά κολόνα τῆς Ἁγιάς Σοφιάς (σημάδι πού φαίνεται μέχρι σήμερα),  «καθιερώνοντάς» την ὡς τζαμί. Τό χειρότερο: Πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα ἔτρωγαν καί χρόρευαν. Βίαζαν (πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα) ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά! 

Ὁ μεγάλος σταυρός,   πού ἦταν ὑψωμένος στήν κορυφή τοῦ κεντρικοῦ θόλου τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς (βλέποντας αὐτά τά φοβερά) ἔπεσε στή γῆ κάνοντας ἕνα φοβερό κρότο, πού ἀκούσθηκε μέχρι σέ ὅλη τήν Πόλη ἀκόμα καί πιό πέρα! Ἐνῶὁἥλιος πρός στιγμή ἐσκοτίσθη! Λές καί ἦταν Μεγάλη Παρασκευή! (Στῆβεν Ράντσιμαν, Ἡ Ἅλωση τῆς Κων/πόλεως, ἐκδόσεις Μπεργαδῆ, σελ. 33-44).

Αὐτό  δέν ἦταν τό τέλος, ἀλλά ἡ ἀρχή  ἑνός μεγάλου  κακοῦ, τῆς φοβερῆς τουρκοκρατίας πού κράτησε 400 ὁλόκληρα χρόνια!

Οἱ κατακτητές, προκειμένου τώρα στήν ἀρχή, νά στεριωθοῦν καλά στά «πάτρια ἐδάφη μας», κατέφυγαν στό φοβερό παιδομάζωμα. Ἅρπαζαν ἑλληνόπουλα, ἀγόρια, ἀπό πέντε χρονῶν μέχρι 18 χρονῶν, τούς ἄλλαζαν τήν πίστη, καί τά ἔκαναν γενίτσαρους, δηλαδή φανατικούς  Τούρκους στρατιῶτες! (Ἴσα μέ 1.000.000 Ἑλληνόπουλα  ἁρπάχθηκαν κατά τό παιδομάζωμα!). Καί δέν ἅρπαζαν ὅποια κι ὅποια,  ἀλλά ἔπρεπε  νά ἦταν  γερά καί  ἀρτιμελῆ καί προπαντός ἀνύπαντρα! Γιατί οἱ κατακτηκτές τά ἤθελαν ἀφιερωμένα στὸ «καθῆκον» τους· χωρὶς περισπασμούς καὶ συναισθηματικές ἐξαρτήσεις ἀπό γυναῖκες καὶ παιδιά. Καί μπορεῖ μιά οἰκογένεια νά εἶχε καί 3 καί 4 καί 5  ἀγόρια, ἀνύπαντρα, ὑγιῆ καί ἀρτιμελῆ.Ἔ! Τά ἅρπαζαν ὅλα (!), ξεκληρίζοντας ἔτσι  ὁλόκληρη τήν οἰκογένεια! Καί ἄλλα πολλά καί φοβερά!

Ὁ Συμεών γεννήθηκε τό ἔτος 1486. Στό ξεκίνημα  τῆς Τουρκοκρατίας· μόλις 33 (!) χρόνια μετά τήν πτώση τῆς Βασιλεύουσας. Ὁ  πόνος ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς Πόλης ἦταν ἀκόμα «φρέσκος» στή ματωμένη του καρδιά. Ὁ θρῆνος καί τά μοιρολόγια τῶν σκλαβωμένων μας συνεχίζονταν ἀκόμα. Καί δέν ὑπῆρχε κανείς νά τούς παρηγορήσει,  νά χύσει λίγο φῶς μέσα στό βαθύ αὐτό σκοτάδι! Δέν ἀκουγόταν πουθενά ὁ παρήγορος λόγος Θεοῦ, παρά  μόνο τό …Κοράνι! Παντοῦ σκοτάδι, ἀπελπισιά!

Ὁ  ὅσιος Συμεών  καί  τί δέν ἔκανε γιά νά στηρίξει τούς σκλαβωμένους μας χριστιανούς. Περιόδευε (ξυπόλυτος!) πόλεις καί χωριά, παρηγορώντάς τους καί ἐνισχύοντάς τους!

Κανείς δέν ξέρει, ποιά θά ἦταν ἡ  «τύχη» τους, (ἔθνους-Ἐκκλησίας, ἴσως νά χανόταν καί τά δυό!), ἄν στήν κρίσιμη αὐτή καμπή, δέν ἐπενέβαινε  αὐτός  ὁ ξυπόλυτος ὅσιος καλόγηρος καί δέν  γινόταν ἀνάχωμα  μπρός στόν κατήφορό τους…!

Ἐκπληκτικό! Ἡ «τύχη» τοῦ ἔθνους μας  καί τῆς Ἐκκλησίας μας (!), στά μαῦρα ἐκεῖνα χρόνια, εἶχε «πέσει» στό μαῦρο  ράσο, (πού σκόρπιζε ἐλπίδα!) μέ πρωτοπόρο τόν ἱερομόναχο  ὅσιο Συμεών τόν ξυπόλυτο!